Teren, na którym znajdują się mogiły, zawarty jest w granicach tak zwanej „Czarnej Drogi”. Doły ukrywające szczątki polskich oficerów i obywateli Ukrainy odkrywano w obrębie tej symbolicznej drogi. Dla podkreślenia dramatu zbrodni miejsca te zaznaczono czarną bazaltową kostką.
Groby w formie kurhanów, pokryte czarną, drobną kostką bazaltową uświadamiają ilość osób, spoczywających w każdej mogile. Z kurhanów wyrastają żeliwne krzyże – na mogiłach polskich rzymskokatolickie, a na mogiłach ukraińskich prawosławne. Obszar cmentarza wyznaczony pętlą „Czarnej Drogi” oraz nieregularne obrysy grobów przecina symetryczna aleja z inskrypcjami indywidualnymi – te leżące tabliczki epitafijne są niczym pozostałość po pracach archeologów, dociekających prawdy.
Centralnym punktem cmentarza jest dwuczęściowa czarna ściana z podziemnym dzwonem oraz krzyżem. Płaszczyzna bramy niczym karta historii zapisana jest nazwiskami wszystkich spoczywających tutaj ofiar. To wielkie epitafium zbiorowe. Przed bramą stoi ołtarz–stół ofiarny, miejsce spotkania, a przede wszystkim sprawowania mszy świętej. Pod bramą wisi dzwon, którego stłumiony dźwięk wydobywa się spod ziemi, co ma symbolizować prawdę niemożliwą do ukrycia nawet pod ziemią. Na powierzchni dzwonu wyryto tekst Bogurodzicy i nazwę „Charków”. Po przeciwnej stronie centralnego punktu cmentarza na osi z przecięciem „Czarnej Drogi” znajduje się epitafium zbiorowe – prawosławny krzyż i ściana, gdzie widnieją nazwiska ofiar – obywateli Ukrainy. Główne wejścia na cmentarz zaznaczają pylony z polskim orłem wojskowym i godłem Ukrainy. Między tym symbolicznym wejściem a właściwym terenem cmentarza po lewej stronie widzimy znaki wyznań. Symbolizują one religie, których wyznawcy spoczęli w na tym cmentarzu.