Przygotowania do deportacji rodzin jeńców wojennych
7 marca 1940 r. mjr Piotr Soprunienko, naczelnik Zarządu do spraw Jeńców Wojennych NKWD, otrzymał rozporządzenie Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych Ławrientija Berii, nakazujący sporządzenie spisów rodzin jeńców wojennych. Uwzględniały one miejsca pobytu nie tylko żony i dzieci, ale też rodziców, braci i sióstr.
Celem spisania list, zastępca komisarza Spraw Wewnętrznych Wasilij Czernyszow delegował do obozów wysokiej rangi pracowników Zarządu Głównego ds. Jeńców Wojennych. Miejsca zamieszkania rodzin ustalano na podstawie: ankiet wypełnianych przez jeńców, kontroli korespondencji, donosów agentów oraz „doprosow” - przesłuchań uzupełniających. Sporządzone listy proskrypcyjne stały się następnie podstawą realizacji rozkazu przeprowadzenia w początkach kwietnia masowej deportacji rodzin przetrzymywanych.Związek podjęcia decyzji zamordowania 22 tys. jeńców wojennych i więźniów oraz przeprowadzenia deportacji ich rodzin wydaje się jednoznaczny. Decyzje z 5 i 7 marca 1940 r. zapewniały niemal jednoczesne zniknięcie z mapy byłej II RP „duchowych przywódców narodu” oraz ich rodzin, stanowiły urzeczywistnienie zamysłu eliminacji i zarazem ukrycia przed światem mordu na oficerach i policjantach.
