Początek listopada w Muzeum Katyńskim
W mijającym tygodniu w Muzeum Katyńskim miały miejsce dwie, ważne dla zespołu pracowników placówki, uroczystości. 2. listopada grupa kustoszy i opiekunów ekspozycji z Muzeum Katyńskiego otrzymała od Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Rodzina Policyjna 1939 r. (z siedzibą w Katowicach) odznaczenia – medale „Invictus Gloria” oraz okolicznościowy „List Honorowy” – wystawiony z okazji 25-lecia organizacji.
Medale i „List” - Prezes Stowarzyszenia, Pani Teresa Bracka, wręczyła Profesorowi Zbigniewowi Wawrowi (Dyrektorowi Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie), kierownikowi-kustoszowi Muzeum Katyńskiego – Sławomirowi Z. Frątczakowi oraz twórcy narracji plastycznej wystaw w nowej siedzibie Muzeum – Jerzemu Kalinie. Listem uhonorowani zostali kustosze: dr Ewa Kowalska, Karolina Wesołowska, dr Tomasz Szczepański, Romuald Chagowski, Sebastian Karwat oraz Magda Łubnicka (z Działu Głównego Inwentaryzatora Muzeum WojskaPolskiego w Warszawie, wieloletni pracownik Muzeum Katyńskiego), a także – Pani Wanda Horoś (opiekunka ekspozycji i seniorka Muzeum Katyńskiego, zatrudniona w placówce od jej zarania, czyli od 1993 r.).
4. listopada miała miejsce pierwsza w dziejach Muzeum Katyńskiego w jego nowej siedzibie w Cytadeli Warszawskiej laudacja monografii pióra profesora Tadeusza Wolszy pt.”To co widziałem przekracza swa grozą najśmielsze fantazje”. Wojenne i powojenne losy Polaków wizytujących Katyń w 1943 roku.
Praca prof. Wolszy - stanowi próbę ustalenia i opisania losów, wojennych i powojennych, ponad pięćdziesięciu Polaków (m.in. pisarzy, naukowców, fotografów, dziennikarzy, lekarzy, pracowników PCK, robotników zakładów przemysłowych, polskich oficerów w niemieckiej niewoli, przedstawicieli rodzin oficerów zamordowanych w 1940 r., itd.), którzy w 1943 r. z inspiracji i za zgodą Niemców oraz z własnej inicjatywy, często za przyzwoleniem Polskiego Państwa Podziemnego, wyjechali do Smoleńska i Katynia, aby przekonać się o skali sowieckiej zbrodni oraz jej niepodważalnych wykonawcach.
W pracy zostały pomieszczone również niecodzienne historie kilkudziesięciu Polaków, którzy w latach wojny, już po wykonaniu misji w Katyniu, byli ponownie narażeni na represje niemieckie, zaś po wojnie zostali wpisani na listę osób szczególnie niebezpiecznych dla
polskich i sowieckich komunistów. Główny tok narracji dotyczy okresu od 1943 r. do połowy lat 50.
Profesor Tadeusz Wolsza (ur. 1956) studia historyczne i politologiczne ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim. Doktorat i habilitację uzyskał w Instytucie Historii PAN w Warszawie. W 2007 r. od Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego odebrał nominację profesorską. Aktualnie pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Historii PAN w Warszawie (m.in. jest redaktorem naczelnym „Dziejów Najnowszych") oraz w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Ponadto jest członkiem rad naukowych: „Przeglądu Historyczno-Wojskowego", „Polski 1944/45-1989. Studiów i Materiałów”, „Biuletynu Informacyjnego. Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej" i „Świata Idei i Polityki". W 2011 r. Sejm powołał prof. Tadeusza Wolszę na członka Rady Instytutu Pamięci Narodowej. Prowadzi badania naukowe dotyczące dziejów polskiej powojennej emigracji w Wielkiej Brytanii, historii powojennego więziennictwa w Polsce do 1956 r., zbrodni katyńskiej, postaw dziennikarzy w kraju i na emigracji oraz historii sportu szachowego. W dorobku naukowym posiada około 230 publikacji naukowych. Ostatnio wydał: Najdorf. Z Warszawy do Buenos Aires (Warszawa 2010), Więzienia stalinowskie w Polsce. System, codzienność, represje (Warszawa 2013) i wspólnie z Andrzejem Zaćmińskim Ludzie listy piszą... Referendum i wybory do Sejmu w korespondencji Polaków (1946-1952) (Bydgoszcz 2013).
